بازخوانی گفت و گویی با رکورددار پرش ارتفاع دختران ایران ، بلند پرواز ترین زن ایرانی را بشناسیم ، هیچ کس مثل من نمی پرد - مجله آرنا

به گزارش مجله آرنا، بعد از آن طلا، نبی زاده یکی از اعضای اصلی تیم برای شرکت در مسابقات آسیایی دوحه قطر بود، ولی در روزهای آخر همه چیز خراب شد، تا کس دیگری به جای زهرا به دوحه برود. البته برترین پرنده بانوان ایران بعد از آن بی توجهی امیدش را از دست نداد. او نمی خواهد درجا بزند و برای همین هر روز برای ثبت رکورد نو تمریناتش را بیشتر و بیشتر می نماید. من ناامید نمی شوم. حالا که من رکورددار پرش هستم، هیچ کس مثل من نمی تواند بپرد.

نبی زاده، از 13 سالگی پریدن را آغاز کرد و از 16 سالگی تا حالا که 23 ساله است به هیچ کس اجازه نداده به رکوردش نزدیک گردد. او رکورددار پرش ارتفاع بانوان است؛ رکوردداری که فکر می نماید تا چند سال آینده خودش را به سطح اول قهرمان های آسیا می رساند.

بالاخره طلسم شکست و رکورد نوی زدی؟

فکر می کنید رکورد زدن کار راحتی است. برخی ها فکر می نمایند یک سانت رکورد زدن کاری ندارد، ولی برای همین یک سانت، یک سال زحمت کشیدم.

یک سال؟

بله. برای ثبت هر رکوردی باید برنامه ریزی داشته باشی. من یک سال تمام روی برنامه کار کردم. تمرینات بدن سازی و تکنیکی نوی انجام دادم تا رکوردم را افزایش بدهم که خدا را شکر پیروز شدم و رکوردم شد یک متر و 75 سانتی متر.

یک ماه قبل از اعزام تیم ملی دو و میدانی به مسابقات آسیایی دوحه تو هم یکی از اعضای اصلی تیم بودی، ولی در لحظات آخر، نام تو از لیست خارج شد!

بله. خیلی هم تمرین نموده بودم. من یکی از نفرات اصلی بودم، ولی نمی دانم چه اتفاقی افتاد. گذشته ها گذشته. دلم نمی خواهد وارد مسایل حاشیه ای بشوم.

مسایل حاشیه ای یعنی چه؟ فکر نمی کنی اگر تو به دوحه می رفتی، بهتر از بقیه نتیجه می گرفتی؟

یعنی این که من حق خودم می دانستم که به دوحه بروم ولی نشد. در مسابقات غرب آسیا که قبل از آسیایی دوحه برگزار شده بود، مدال طلا گرفته بودم. شاید اگر می رفتم، نتیجه هم می گرفتم.

مدال هم می گرفتی؟

نه تا آن حد. فعلا برای ما هفتم، هشتم شدن هم یک پیروزیت بزرگ است. حداقل تجربه ام بیشتر می شد. رقابت با قهرمان های آسیا، فرصت بزرگی است که همواره پیش نمی آید.

الان رکورد پرش ارتفاع چقدر است؟

در آسیا، یک متر و 95 سانتی متر. در جهان هم 2 متر و 10 سانتی متر.

به رکورد آسیا می رسی؟

وای خدای من نه!

چرا این قدر ناامید؟ حداقل بگو امیدوارم!

نه، ناامید نیستم. ولی شرایط را که می بینم می گویم نه. اگر امکانات ما هم مثل دیگر تیم ها بود، حتما قول می دادم که رکورد آسیا را هم می زنم. البته الان شرایط ما خیلی فرق نموده.

دو، سه سال پیش که اصلا می گفتم حرف رقابت را نزنید؛ حالا کمی امیدوارم.

امکانات یعنی چه؟ سالن ندارید؟ لباس و وسایل ندارید؟

ما مربی خوبی داریم. ولی همواره امکانات حرف اول را می زند. من برای تمرین جای معین و همیشگی ای ندارم. سه روز یک جا تمرین می کنم، سه روز بعد باید یک جای دیگر برای تمرین پیدا کنم. با این شرایط، اعصابم به هم می ریزد. بالاخره باید در یک فضای آرام تمرین کنم یا نه؟ این طوری فکرم هزار جا مشغول است، الا به تمرین کردن.

حالا با این شرایط آخرین رکوردی که می توانی بزنی چقدر است؟

نمی توانم پیش بینی کنم. شاید آخر توانم یک متر و 85 سانت باشد.

یعنی 10 سانت با نفر اول آسیا فاصله داری؟

باور کنید برای رسیدن به این رکورد هم چند سال باید تمرین کنم. اگر 85/1 بزنم، برترین مقام را به دست می آورم. شاید سوم یا چهارم شوم.

در مسابقات دهه فجر شرکت می کنی؟

بله. هدف اصلی ام درخشش در این مسابقات است. مسابقات داخل سالن بین المللی هم مهرماه سال آینده برگزار می گردد که از حالا برای آن رقابت ها برنامه دارم.

یک قهرمان پرش ارتفاع به غیر از تمرین، کار دیگری هم انجام می دهد؟

بله. درس هم می خوانم و دانشجوی تربیت بدنی هستم. آن طورها هم که فکر می کنید زندگی من فقط پرش نیست.