ایران درودی، نقاش بزرگ ایرانی، درگذشت؛ از نقاشی تا کتاب در فاصله دو نقطه
به گزارش مجله آرنا، ایران درودی نقاش بزرگ ایرانی که کارهایش در سبک سورئالیسم-سمبلیسم بود روز آدینه هفتم آبان درگذشت. درودی متولد شهریور 1315 در خانواده ای اصیل و متمول به دنیا آمد که از سمت مادری از ترک ها و از سمت پدری از روس ها نسب می برد و از همان ابتدای کودکی هم با فرهنگ و عرفان و شعر شرقی و هم ادبیات غربی آشنایی پیدا کرد.
در کودکی به همراه مادر و خواهرش مدتی مقیم آلمان بود. اما جنگ دنیای اوج می گیرد و به ایران و به مشهد برمی گردند. از همان کودکی نسبت به رنگ ها حساس بود. همان موقع هاست که پدرش کتابی به او هدیه می دهد که تصاویر گردآوری شده ای از نقاشی های مهم موزه لوور در آن است. کتابی که شاید اولین جرقه علاقه درودی به نقاشی را زد.
ایران درودی کودکی چندان آسانی نداشت. خودش در خاطراتش می نویسد که زیبا نبود و در یادگیری مشکلاتی داشت و همین باعث شده بود که نتواند با بقیه بچه ها ارتباط برقرار کند.
با کوشش بسیار در جوانی به دانشکده بوزار (هنرهای زیبا) پاریس می رود. آن جا بود که اساتید متوجه قابلیت های او در تکنیک های نقاشی می شوند. درودی کم کم با سبک سورئالیسم آشنا می گردد و آن را به روحیات خودش نزدیکتر می بیند.
ایران درودی 64 نمایشگاه انفرادی نقاشی در سرتاسر دنیا به پا کرد و در ده ها نمایشگاه دیگر هم شرکت داشت. اما به جز نقاشی او یک میراث بزرگ دیگر هم دارد. اوایل دهه 70 کتابی نوشت به نام در فاصله دو نقطه که زندگینامه خودش بود.
ایران درودی اوایل دهه 70 کتاب اتوبیوگرافی اش را نوشت که توضیح زندگی اش از کودکی تا بزرگسالی بود و در این کتاب ذوق و توانایی خودش را در ادبیات به رشته تحریر در می آورد. در لابلای صفحات کتاب متناسب با موضوع تصاویر و عکس هایی از این بانو به چاپ رسیده است. او در لابلای کلماتش و در توضیح کودکی اش می گوید اما تقدیر بی توجه به پرسش ها مرا به دیدن فراخوانده بود تا به جستجوی نور، به راه شیری یا به ذره اتم بنگرم و راز آنچه را دیده ام با رنگ ها در میان بگذارم
احمد شاملو، شعر خود با موضوع آزادی و عشق را به ایران درودی تقدیم کرد. در بخشی از این شعر می خوانیم:
پیش از تو
صورتگران
بسیار
از آمیزه برگ ها
آهوان برآوردند؛
یا برشیب کوهپایه ئی
رمه ئی
که شبانش در کج و کوج ابر و ستیغ کوه نهان است ؛
یا به سیری و سادگی
در جنگل پرنگار مه آلود
گوزنی را گرسنه که ماغ می کشد.
تو خطوط شباهت را تصویر کن :
آه و آهن و آهک زنده
دود و دروغ و درد را-
که خاموشی
تقوای ما نیست.
ایران درودی در بخشی از کتاب در فاصله دو نقطه می گوید: موهبت زنده بودن را پاس بداریم. اثر هنری ما که می باید از زندگی مان خلق کنیم، نیمه تمام است. خیلی کارها در پیش داریم. ماموریت داریم، ماموریت بذر پاشیدن…. او خود بذر نور و آیینه به دنیا پاشید و با خلق هنر، جاودانه در یادهایمان ماندگار ماند. روحشان شاد و یادشان گرامی.
منبع: دیجیکالا مگ