مشاغلی که خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش می دهند - مجله آرنا

به گزارش ایسنا، محققان دانشگاه کرتین استرالیا اظهار کردند: استرس شغلی به قسمتی از مغز که تحت تاثیر فشار احساسی قرار گرفته است آسیب می رساند. این قسمت به نام محور HPA (هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال) شناخته می گردد و هورمون های استرس ازجمله کورتیزول را آزاد می نماید. اندازه بالای استرس با کاهش حافظه و حتی کوچک شدن ماده خاکستری مرتبط است.

محقق این تحقیق، دیوید گروت، متخصص زوال عقل و استاد دانشگاه می گوید: استرس مزمن بر بسیاری از راستا های زیستی تاثیر دارد و رابطه معنی دار متقابلی بین قرار گرفتن در معرض آن و واکنش بدن وجود دارد. تفاوت ژنتیکی در بین این راستا می تواند بر عملکرد سیستم ایمنی مغز تاثیر داشته باشد و منجر به عدم واکنش کارآمد گردد. این مورد در مغز با اختلال در عملکرد طبیعی همراه است و خطر تخریب عصبی و زوال عقل را افزایش می دهد.

این گروه استرالیایی ارتباطی بین عوامل استرس زای روانی- اجتماعی و آلزایمر یافتند این ارتباط در افراد مستعد مانند افرادی که از همسر خود جدا شدند، عزادار هستند، یا به بیماری مزمن مبتلا شدند، افرادی که محل زندگی خود را تغییر دادند و یا افراد که در محیط کاری رقابتی فعالیت دارند، قابل مشاهده است. هنگامی این موارد با عوامل ژنتیکی همراه شوند می توانند بعضی از افراد را مستعد ابتلا به اختلال عصبی ویرانگر نمایند.

شواهد زیادی در ارتباط استرس مزمن با بیماری آلزایمر وجود دارد

نتایج این مطالعه که در مجله Biological Reviews منتشر شده است، براساس تجزیه وتحلیل شواهد قبلی است و نشان می دهد که استرس، التهاب در HPA را تقویت می نماید و باعث از بین رفتن موانع پروتئین های سرکش معروف به بتا آمیلوئید و تاو می گردد. در نتیجه آن ها در مغز جمع شده و سلول های عصبی را از بین می برند و دیگر، سلول های ایمنی به نام میکروگلیا قادر به از بین بردن آن ها نیستند.

محققان می گویند: میکروگلیا می تواند همراه با استرس مزمن منجر به تشدید پاسخ ایمنی پیش التهابی گردد. عوامل خطر ژنتیکی باعث می شوند که میکروگلیا ها بیشتر در معرض تاثیر عوامل تنش زای محیطی قرار گیرند.

موارد کوتاه مدت و موقت ترس و استرس مانند مواردی که افراد قبل از امتحان، مصاحبه شغلی یا آزمون رانندگی تجربه می نمایند بخشی از زندگی روزمره است. اما احساس استرس و اضطراب طولانی مدت ناشی از کار یا مسائل شخصی می تواند سلول های ایمنی را ویران کند و به مغز آسیب برساند.

نتایج این تحقیق به شواهد فزاینده ای اضافه می نماید که نشان می دهد، استرس مزمن یک عامل خطر برای افزایش کاهش شناختی مشاهده شده در بیماری آلزایمر است. این رابطه ممکن است به علت ناتوانی در تنظیم محور HPA و کورتیزول ایجاد گردد.

احتمالا پیامد های مثبت مدیریت استرس بیش از تصور ماست

معین شده است که کورتیزول بر شناخت تاثیر می گذارد، اما زیربنا های مولکولی آن هنوز کاملا درک نشده اند با این وجود این یافته ها به شناسایی افراد در معرض خطر یاری می نماید و تجویز زودتر دارو ها شانس موفقیت در درمان را بهبود می بخشد.

نتایج مطالعات اپیدمیولوژیک نشان می دهد که استرس پس از حادثه (PTSD) و افسردگی می توانند منجر به زوال عقل شوند. یک مطالعه 35 ساله بر روی زنان نشان داد که استرس در دوران میانسالی احتمال ابتلا به آلزایمر را حدود دو برابر افزایش می دهد.

گروت اضافه نمود: به درک بیشتر چگونگی تاثیر عوامل ژنتیکی بر واکنش به کورتیزول و استرس مزمن احتیاج داریم و ممکن است این تاثیر با انواع سلول های خاص مانند میکروگلیا برای ایجاد آلزایمر تعامل داشته باشد.

جهش هایی که یک حامل را نسبت به اثرات استرس و کورتیزول حساس تر می نمایند، می توانند نحوه ورود میکروگلیا به یک حالت اولیه را معین نمایند که نمونه ای از چگونگی همکاری عوامل ژنتیکی و محیطی برای پیشبرد زوال عقل را بیان می نماید.

گروت می گوید: مهم است که در نظر بگیریم چندین زیرشاخه میکروگلیا، با امضای ژنتیکی متمایز در مغز وجود دارد که ممکن است تحت تاثیر فعل و انفعالات ژنتیکی و استرسی متفاوت باشند.

این پدیده می تواند منجر به فراوری دارو های بهتری گردد که میکروگلیا، تاو یا بتا آمیلوئید و بعلاوه راهبرد های مدیریت استرس را هدف قرار می دهند.